ပတ္လည္ရုိက္ေနေသာလူမ်ဳိးစုအမည္ေလးမ်ား

အ၀တ္အစားကုိအၿမဲေၿပာင္းလဲ၀တ္ဆင္ၾကသလုိပဲ ၿမန္မာၿပည္မွာ ဘာသာစကားေတြဟာလည္းအၿမဲေၿပာင္း လဲေနၾကတယ္။ သမုိင္းေၾကာင္းတစ္ေလ်ွာက္မွာ စကားတစ္ခ်ဳိ႕ဟာ အၿခားတစ္ခုရဲ႕လႊမ္းမုိးမွဳခံရလုိ႔ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ လူမ်ဳိးတစ္ခုက ပုိဖြံ႔ၿဖဳိးတဲ့အၿခားလူမ်ဳိးတစ္ခုရဲ႕စကားကုိအထင္ၾကီးရာကပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘာသာစကားေတြဟာ ေၿပာင္းလဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တဲ့သဘာ၀ေတြရွိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္၊ လူမ်ဳိးတစ္ခုရဲ႕မူလနဲ႔ဆုိင္ တဲ့အေၾကာင္း အရာေလးေတြကိုေလ့လာရာမွာ ေရာေထြးရွဳပ္ေထြးမွဳေလးေတြရွိေနတာကုိေတြ႕ရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လုိၿဖစ္လာတယ္ ဆုိတာကုိအတည္ၿပဳေၿပာဖုိ႔ခက္ေပမယ့္၊ သမုိင္းေလ့လာ သူေတြအတြက္အေထာက္အကူ ၿဖစ္မယ္ထင္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေလးေတြကိုတင္ၿပလုိက္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္ေတြအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ၁၉၃၁ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ခန္႔ကတည္းက ၿမန္မာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ေဒသခံလူမ်ဳိး စုေတြကုိ အုပ္စုခြဲစာရင္းၿပဳစုၾကရာမွာ ဘာသာစကားအမ်ဳိးအစားႏွင့္အုပ္စုဟာ တစ္ခုတည္းေသာအေၿခခံၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း၊ ထုိစဥ္က ၿပည္နယ္ႏွင့္တုိင္းေဒသေတြကုိဖြဲ႔စည္းရာ မွာေတာ့ ဘာသာစကားအုပ္စုဆက္စပ္မွဳ ကုိအေၿခမခံပဲ၊ ပထ၀ီအေနအထားႏွင့္ေဒသအေၿခအေနအေပၚမွာသာ အေၿခခံခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ၊ ရွမ္းၿပည္နယ္မွာဆုိ လူဦးေရအမ်ားဆုံးၿဖစ္တဲ့ရွမ္းလူမ်ဳိးၿပီးရင္၊ မတူညီတဲ့ဘာ သာစကားအုပ္စုအနည္းဆုံး ၄ မ်ဳိးထဲက မ်ဳိးႏြယ္စုခြဲေပါင္း ၃၃ မ်ဳိးႏွင့္ ရွမ္းလူမ်ဳိးမဟုတ္သူ အၿခားတုိင္းရင္းသား ေတြလည္းပါ၀င္ေနတာ ေတြ႔ရမွာၿဖစ္ပါတယ္။ အၿခားၿပည္နယ္ေတြမွာပါ ဒီလုိအေၿခအေနေတြရွိေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီအုပ္စု ကြဲလူမ်ဳိးစုေတြအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိင္ရာ ကုိယ္စားၿပဳမွဳေတြလုိအပ္လာရ တာၿဖစ္ပါတယ္။ ထုိစဥ္က အုပ္စုဖြဲ႔မွဳအရ ၿမန္မာၿပည္မွာ ဘာသာစကားေပါင္း ၁၃၅ မ်ဳိးရွိခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိေပမယ့္၊ ယခုအခါ ဒီထက္ပိုၿပီးရွိေနတဲ့အတြက္ ၁၃၅ မ်ဳိးဟာ ကုိးကားသင့္တဲ့စာရင္းအေရအတြက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။   

တစ္ခုထူးၿခားတာေလးက၊ တုိင္းရင္းလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ရဲ႕အမည္နဲ႔ပတ္သက္ပါတယ္။ ဥပမာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ႏွင့္ ခ်င္းလူမ်ဳိးတုိ႔ရဲ႕ အမည္ေတြဟာ ဌင္းတုိ႔က ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေခၚတဲ့အမည္ေတြမဟုတ္ပဲ၊ အၿခားလူမ်ဳိးတစ္ခုက ေခၚတဲ့အမည္ေတြသာၿဖစ္တာကုိေတြ႔ရမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ ကရင္က ဘကေညာ၊ ကခ်င္က ဂ်င္းဂ္ေဖာ (ဂ်ိမ္းေဖာ)၊ ခ်င္းက (လုိင္၊ ဇိုမီး) လုိ႔ေခၚၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္စစ္တမ္းတစ္ခုၿဖစ္တဲ့ J.J. Bennison, I.C.S ရဲ႕အစီရင္ခံစာမွာေတာ့ ဒီလူမ်ဳိးသုံးခုရဲ႕အမည္ဟာ ဗမာစကားၿဖစ္တဲ့ Kakhyen ဆုိတဲ့အသုံး အႏွဳန္းကေန ဆင္းသက္လာၿခင္းၿဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းသုံးသပ္ထားပါတယ္။ ဗမာလုိဘယ္လုိ အသံထြက္တယ္ဆုိတာ ကိုေတာ့ အတိအက်မသိေပမယ့္၊ အဲ့ဒီဗမာစကားလုံးရဲ႕အဓိပၸယ္အားၿဖင့္ ေတာ့ ယဥ္ေက်းမွဳေနာက္က်သူ ေတာင္ေပၚသားမ်ား (wild hill tribes) လုိ႔ထြက္ေၾကာင္းသိရပါတယ္။ ဘယ္လို ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ အဲ့ဒီလူမ်ဳိးေတြ အမည္ရဲ႕ အေရွ႕ဗ်ည္းသံကိုၿဖဳတ္လုိက္ရင္ အေနာက္စကားလုံးေတြၿဖစ္တဲ့ ဗ်ည္းႏွင့္သရေတြ (_yin, _chin_, _chin) ဟာ ဘာသာေဗဒသေဘာအရတူေနတာကုိေတြ႕ရမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ၁၃ ရာစုမွာ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ ရွမ္း ေတြကုိ ေနာင္အခါ ေရွ႕သရသံ (သုိ႔မဟုတ္ ရပ္သံ)တစ္လုံးတုိးၿပီး အဆမ္ (Assam) ဆုိၿပီး အာသံၿပည္မွာ ေခၚတာကုိေတြ႔ရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ အၿငင္းပြားဖုိ႔မဟုတ္ပဲ၊ အမည္နာမ ဆုိင္ရာသမုိင္းေလ့လာသူေတြအတြက္ သုံးသပ္စရာအၿဖစ္တင္ ၿပလုိက္ၿခင္းသာၿဖစ္ပါတယ္။  

ရွမ္းဆုိတဲ့အေခၚအပါအ၀င္အၿခားလူမ်ဳိးစုနာမည္ေတြဟာလည္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ရွမ္းေတြက တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေတာင္ေပၚေနရွမ္းမ်ား လုိ႔အဓိအဓိပၸယ္ရတဲ့ တုိင္းလုိင္ Tai Loi (သုိ႔မဟုတ္) ခြန္လုိင္ Khun Loi လုိ႔ေခၚေၾကာင္းသိရပါတယ္။ ကခ်င္ႏွင့္နာဂ ေတြကေတာ့ရွမ္းေတြကို ရွမ္/ဆန္မ္ (Sham/Siam) လို႔ေခၚပါတယ္။ ရွမ္းေတြက်ေတာ့ ကခ်င္ကုိ ခန္းဂ္ (Khang) လုိ႔ေခၚၿပီး ေနာက္က်က်န္ ရစ္သူလုိ႔အဓိပၸယ္ရပါတယ္။  ကခ်င္က က်ေတာ့ ခ်င္းလူမ်ဳိးကုိ ခန္းဂ္ဆုိတဲ့နာမည္အတုိင္းပဲ ၿပန္ေခၚၿပန္ပါတယ္။ အဓိပၸယ္ အားၿဖင့္လည္းဆင္တူမယ္ထင္ပါတယ္။ ကခ်င္က လခ်ိတ္ကုိ လရွီဟူ၍လည္းေကာင္း၊ နဳန္လူမ်ဳိး က(Nung) ေယာရင္ (Yawyin) ကုိ လရွီဟူ၍လည္းေကာင္းေခၚပါတယ္။ နဳန္ကပဲ ရွမ္းကုိက်ၿပန္ေတာ့ မူ၀ါ (Muwa) တဲ့။ မူ၀ါဆုိတာ ကခ်င္ႏွင့္နာဂ က တရုတ္ကုိေခၚတဲ့ နာမည္ၿဖစ္ေနၿပန္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ၿမန္မာၿပည္မွာ ရွိတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြရဲ႕အမည္ေတြဟာ ပတ္လည္ရုိက္ရွဳတ္ေနတာကုိေလ့လာေတြ႕ရွိရမွာၿဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ဆုိရင္ အဲ့လုိနာမည္မ်ဳိးေတာင္ မရွိတာေတြ႔ ရပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုတစ္ခုကုိအၿခားမ်ဳိးႏြယ္စုတစ္ခုက ေခၚတြင္တဲ့ အမည္ေတြမွာ နာမ္ႏွိမ္တာတုိ႔၊ ခ်ဳိးႏွိမ္တဲ့သေဘာနဲ႔ေခၚတာမ်ဳိးေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဥပမာ၊ ဗမာက ယုိးဒယား ကုိ နာမ္ႏွိမ္တဲ့သေဘာနဲ႔ အယုတ္ဒယ လုိ႔ေခၚတာမ်ဳိးေပါ့။

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ အမည္နာမအေခၚအေ၀ၚေလးေတြဟာ သမုိင္းအခ်ဳိးေကြ႕တစ္ေနရာရာမွာ အေၾကာင္း တစ္မ်ဳိး မ်ဳိးေၾကာင့္ေပၚေပါက္လာတဲ့ အေထာက္အထားေလးေတြၿဖစ္တာမုိ႔ ပညာရပ္ရွဳေထာင့္ ဘက္ ကေန သုံးသပ္ေလ့ လာႏုိင္မယ္ဆုိရင္ လူမူသမုိင္းကုိအက်ဳိးၿပဳႏုိင္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။